اوضاع سیاسی اجتماعی طائف از عصر جاهلی تا پایان امویان

چکیده: طائف در کنار دو شهر مکه و مدینه از شهرهای مهم شبه جزیره عربستان و منطقه حجاز در عصر جاهلی است. این شهر به خاطر شرایط مساعد جوی و خاک حاصلخیز از قدیم مرکز اسکان شماری از قبایل بوده که آخرین این قبایل قبیله ثقیف بود. قبیله ثقیف یکی از مهم ترین قبایل در عصر جاهلی و صدر اسلام در سال هشتم هجری مجبور به پذیرش اسلام شد. پس از مسلمان شدن شهر طائف اهالی این شهر خصوصاً در جریانات سیاسی حکومت اسلامی نقش فعالی را بر عهده گرفتند. حال این پژوهش در پی آن است تا از سویی تحولات شهر طائف از عصر جاهلی تا پایان امویان به لحاظ دینی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را بررسی نماید. و از سوی دیگر نقش نخبگان ثقیف مانند زیاد بن ابیه، مغیره بن شعبه، عبیدالله بن زیاد و حجاج بن یوسف ثقفی و... در جریان های سیاسی تاریخ صدر اسلام و دوره امویان مورد بحث قرار دهد. بررسی داده های تاریخی بر اساس روش توصیفی –تحلیلی نشان می دهد: که عمده مردم طائف به کار کشاورزی می پرداختند وجود بتکده لات در طائف و هم چنین نزدیکی طائف به مکه زمینه های مناسبی را برای هم پیمانی دو قبیله ثقیف و قریش ایجاد کرده بود. و قبیله ثقیف در مواجهه با پیامبر و اسلام تابع قریش بودند و بعد از مسلمان شدن نیز، طائف دوره آرامی را به دور از مراکز درگیرها سپری کرد. و با روی کار آمدن دولت امویان به خاطر هم پیمانی ثقیف با قریش در عصر جاهلی و هم به دلیل نخبگی مردم ثقیف این نخبگان ثقیف بودند که در اداره جامعه اسلامی و استحکام پایه های قدرت امویان و اداره سرزمین های بصره و کوفه و عراق به کمک بنی امیه آمدند. و نقش بسیار برجسته ای را در دولت امویان بازی کردند.